Maskesini portmantoya asıyor,
Yalnızlığı oynayan adam.
Gerçekliğe adarken kendini
Bir baloya dönüşüyor dünya.
Yüreğimden dökülen
Birkaç damla şarkıyla,
Cebine yaramazlıklarını dolduran çocuk,
Üzeri kirlenmesin diye
Parmak ucuyla tutuyor topunu,
Annesine hoş görünüyor.
Bir saatin tık tık sesleriyle,
Odanın içine doluyor kırık hayaller,
Göğün uçsuzluğuna bırakmak için kendini
Ağız dolusu kelimeler sarf ediyor geceye.
Yanağında bir ‘ben’ gibi beliriyor munisliği.
Kandırıp tüm gerçekliği
Yalnızlığıyla dans ederken,
Ayakucuyla yürüyor bir hırsız
Yakalanmamak için kendine.
Herkes muhtaçken yüreğine
Bir yalnızlığa dönüşüyor dünya.
Kumaşı sabun izlerini takip ederek
Kesen terzi,
Bilmiyor o izin kaderi olduğunu
Her şey elindeyken bir anda
Yön değiştiriyor makas.
Ve asma yaprağı altında oynaşan gölgeler
Sarmaşıklara inat bağlanıyor hayata,
Tozu alınmamış bir sahnede
Hiç kapanmıyor perdeler,
Bir yaşamı oynarken oyuncular
Hüzünlü bir baloya dönüyor hayat.
Mücahit Ocakden
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder