Sokağın Yalnızlık Hali/Mücahit Ocakden

SOKAĞIN YALNIZLIK HALİ

Sokak; kimsesiz, karanlık

Yalnızlığı oynayan bir figüran gibi.

Saçlarımı dalgalandırıyor rüzgâr,

Yağmur dökülüyor şehrin en ıssız sokaklarına,

Taze bir heyecana kapılıyor yüreğim

Belirsiz düşüncelerden sıyrılıp.

Hiç kimse yok, 

Yapayalnız bir bedenle kalıyor yüreğim

Sokaklar en ıssız mevsimini yaşıyor,

Ve eşyalar inadına yalnızlığı anlatıyor.

Sonra sesler çoğalıyor,

İnsan sesleri.

Sokak şenleniyor,

Ama unutmuyor yine yalnız kalacağını,

Gece yine kendiyle dertleşeceğini.

Hızla geçen bir aracın yağmur suyunu sıçratmasıyla

Titriyor yüreği kaldırımların.

Tek dostu Necip Fazıl’dır onların,

Gece sessizlikle yoğrulurken

Islak bir yorgana bürünüyor sokaklar.

İnsanlar,

Bilmez sokağın yalnızlığını,

İçinde neyin barındığını anlamazlar,

Sadece ayak sesi bırakır insan sokakta

O yüzden yüreği dolu bir adam:

“Sen değil ayak seslerin” der.

“Sen değil ayak seslerin” 

Sokak büyür içimde, 

İnsan ayak sesi bırakır geride

Dağılıp giderken evine.

                                                   Mücahit Ocakden